Το 2024 φεύγει σιγά-σιγά και όπως σε κάθε έτος που προηγήθηκε, οι τελευταίοι του μήνες μας έφεραν την επόμενη συνέχεια του franchise του “Call of Duty”. Η κατακραυγή που επέσυρε το περσινό launch του “Modern Warfare III” ήταν (απολύτως) δικαιολογημένη, καθώς η Activision θεώρησε ως σωστή στρατηγική απέναντι στο πελατολόγιό της να δώσει στην κυκλοφορία ένα DLC μεταμφιεσμένο σε πλήρη τίτλο, κοστολογώντας το παράλληλα full price. Το δημιουργικό studio της Infinity Ward, παρόλο που μας έχει χαρίσει διαμάντια στο παρελθόν, έκανε ότι μπορούσε στους 18 μήνες διορίας που είχε για να ετοιμάσει το game, όμως οι βιαστικές δουλειές σπάνια κρύβονται. Και ο λόγος ήταν φυσικά η ανακοίνωση της Activision πως μέσα στο 2023, μετά από συναπτές ετήσιες παρουσίες, δεν θα υπήρχε release νέου “CoD” τίτλου, με στόχο την προσήλωση στο installment του 2024.

Με την Infinity Ward λοιπόν να λειτουργεί ως άλλος Captain America μπροστά στα πυρά, η Treyarch και η Raven Software είχαν την απαραίτητη προσήλωση και κυρίως τον χρόνο για να επαναφέρουν την πίστη των fans και να εξαλείψουν σε έναν βαθμό την περσινή πικρία με το “Call of Duty: Black Ops 6”.

Oι τρεις βασικοί πυλώνες που πλαισιώνουν όπως πάντα το δημοφιλές FPS είναι φυσικά το Campaign, το Multiplayer και τα Zombies. Θα ξεκινήσω με το Campaign, όντας για εμένα προσωπικά το αγαπημένο σκέλος του “CoD” (ναι εντάξει, έχω πρόβλημα) και με μία σύντομη σύνοψη θα έλεγα πως μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα που έκλιναν ευτυχώς προς την θετική πλευρά του πράγματος. Η ιστορία του θα μας ταξιδέψει περίπου 10 χρόνια μετά τα γεγονότα του “CoD Black Ops: Cold War”, σε μία ταραχώδη περίοδο για τα εσωτερικά ζητήματα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο Πόλεμος του Κόλπου ήταν από τα Νο1 ειδησεογραφικά θέματα της δεκαετίας του ’90 και φυσικά ο σκιώδης χαρακωμένος πράκτορας της CIA, Russell Adler, δε θα μπορούσε να λείπει από αυτό το πάρτυ. Κύριος ανταγωνιστής είναι η παραστρατιωτική οργάνωση Pantheon και ο στόχος σας είναι να τους ξεσκεπάσετε μέσα από ένα σύνολο αποστολών που συνδυάζουν ιδανικά τη δράση και το σασπένς. Το μελανό σημείο του Campaign του “Modern Warfare III” ήταν οι αποστολές που ήταν δομημένες ως “open combat missions”. Στην ουσία ήταν η απόπειρα της Activision να βάλει τα στοιχεία του Warzone (οδήγηση, looting, loadouts, killstreaks) στο Campaign. Και ενώ απέτυχε παταγωδώς κάνοντάς τες μία άσκοπη περιπλάνηση σε έναν ελαφρώς εκτεταμένο χάρτη, το “Βlack Ops 6” τους έδωσε ζωντάνια και νόημα, χάρη στην ιδιαιτερότητα που διέπει την κάθε μια τους. Η αίσθηση μιας story-telling εμπειρίας “CoD” είναι να βιώνεις μία γραμμική περιπέτεια με σημεία που σου δίνουν την “ψευδαίσθηση” πως μπορείς να έχεις λόγο στην έκβαση των γεγονότων. Η ποικιλία του κάθε κεφαλαίου της ιστορίας θα σας βρίσκει εντελώς απροετοίμαστους (με την καλή έννοια), καθώς μπορεί να περιμένετε ένα κατασκοπικό level αλά-Ηitman που μπορεί να καταλήξει σε καταδίωξη αλά-Fast & Furious. Τα επικά set-pieces που είναι σήμα κατατεθέν του “Call of Duty” δε λείπουν φυσικά, και είναι πραγματικά ένα οπτικό υπερθέαμα που παραπέμπει στις over-the-top ταινίες δράσης παροπλισμένων αστυνομικών με αμφίβολο ηθικό κώδικα. Και εφόσον μιλάμε για storyline από τη σειρά των “Black Ops” τίτλων, οι γνώστες των παρελθοντικών entries έχουν να περιμένουν τα ψυχεδελικά levels που το 2010 τρέλαναν τον Αlex Mason και ήταν αποτέλεσμα των απόρρητων προγραμμάτων ψυχοσωματικού ελέγχου που εφήρμοσε κάποτε η CIA.

Το setting του Πολέμου του Κόλπου δυστυχώς υπάρχει απλά για να μας δώσει το χρονικό πλαίσιο για τα τεκταινόμενα, καθώς οι πράξεις του ήρωά σας μέσα στην ιστορία παρεκκλίνουν πολύ από αυτό που θα έκανε ένας κανονικός πράκτορας της CIA. Θα περίμενε κανείς πως ο σκοπός σας θα ήταν η συλλογή πληροφοριών σχετικά με το Pantheon και όχι να βάλετε δυναμίτη στο παλάτι του Saddam Hussein, παίρνοντας αμπάριζα κάθε ιρακινό κρησφύγετο που θα βρείτε μπροστά σας. Ομολογουμένως, θα ήθελα το game να αφιερώσει λίγο παραπάνω χρόνο σε αυτή την συνταρακτική περίοδο με κάποιες αναφορές πραγματικών γεγονότων, αλλά επαναπαύθηκε στην εγγυημένη διασκέδαση της χαοτικής δράσης και μεταξύ μας, δεν τους ρίχνω άδικο. Οι χαρακτήρες που θα συναντήσετε είναι πραγματικά καλογραμμένοι. Έχουν παρελθόν αμφίβολο, βαθειά ψυχικά τραύματα και πολλούς, πολλούς, πολλούς, μα πάρα πολλούς σκελετούς στην ντουλάπα τους. Σε τελική ανάλυση, όλοι ήταν κάποτε στη CIA, για αυτό σκεφτείτε διπλά αν θα τους εμπιστευθείτε. Όλοι τους έρχονται να δέσουν με μία ιστορία που ισορροπεί εξαιρετικά την πλύση εγκεφάλου και τα απομεινάρια του Ψυχρού Πολέμου σε μία περιπέτεια που αξίζει να βιώσετε αν είστε νέοι στο είδος και ειδικότερα αν είστε παλιοί, καθώς θα επαναφέρει την πίστη σας στο ορθόδοξο γράψιμο ενός βαρβάτου “Call of Duty” τίτλου.

Στο κομμάτι του Multiplayer, το μεγαλύτερο selling point του “Black Ops 6” είναι η εισαγωγή του “omnimovement”. Σε απλά ελληνικά, σας δίνεται πλέον η δυνατότητα να τρέχετε, να βουτάτε και να γλιστράτε πως πάσα κατεύθυνση, κάνοντας την κίνηση σας ακόμα πιο απρόβλεπτη. Παραδόξως, το συγκεκριμένο mechanic το έβλεπα λίγες φορές σε full effect στα ματς που έπαιξα, με την πλειονότητα των παικτών να είναι μεν όσο γρήγοροι γίνεται, αλλά να εμμένουν στο “παραδοσιακό” slide-cancelling και στα drop-shots. Πέραν αυτού δε μπορώ να πω πως έγινε κάποια άλλη δραματική αλλαγή στο gunplay του παιχνιδιού. Είναι εκρηκτικό και διασκεδαστικό όπως θα περίμενε κάθε θιασώστης του είδους, με τον ήχο των όπλων (πλην ορισμένων εξαιρέσεων) να στέκει στο ύψος των περιστάσεων.

Οι 16 χάρτες του launch προσέφεραν μεγάλη ποικιλία στον σχεδιασμό και στα μυστικά περάσματα που δίνουν ευκαιρίες και για υποβρύχια kills, αλλά δυστυχώς προσφέρονταν μόνο για 6ν6 μονομαχίες. Επίσης, η έλλειψη του Ground War αφαίρεσε επιπλέον μία επιλογή για rotation ανάμεσα στα game modes. To χειρότερο σημείο του Multiplayer, το οποίο την ώρα που γράφεται αυτό το review έχει δοκιμάσει άπειρες φορές την εσωτερική μου γαλήνη, είναι τα respawns. Πρέπει να είναι ίσως το χειρότερο που έχω δει από το 2007 που ξεκίνησα να παίζω “CoD”. Δεν είναι θέμα του ότι κάποιος παίκτης μπορεί να έκανε τον κύκλο του χάρτη και να έτυχε να σε πετύχει στο respawn. To game τις περισσότερες φορές σε spawnάρει κυριολεκτικά μπροστά από το spawn point του εχθρού, προσφέροντάς του τη πλάτη σου για γάζωμα και τους ευκολότερους 100 πόντους. Εύχομαι τη στιγμή που θα δημοσιευθεί το review να είναι καλύτερα τα πράγματα. Η κλασσική τριάδα των perks επιστρέφει με τις κατηγορίες Enforcer, Recon και Strategist και σας επιβραβεύει με ένα μικρό bonus αν επιλέξετε τρία perks από την ίδια κατηγορία. Τα attachments των όπλων σας είναι περιορισμένα μόνο σε πέντε slots, κάτι που ίσως ξενίσει αρκετούς παίκτες που είχαν συνηθίσει στη δεκάδα του “Cold War” και του “Vanguard”. Γενικότερα δεν παρατήρησα κάποιο frame drop στα ματς, με τα textures στα περιβάλλοντα να φορτώνουν ταχύτατα και την ροή της δράσης σταθερά στα 60 καρέ.

Και τελειώνοντας με τα Zombies, μη με σταυρώσετε αν ομολογήσω πως ποτέ δεν ήταν της προτίμησής μου. Θα προσπαθήσω παρόλα αυτά να τα κρίνω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ. Οι δύο χάρτες του mode περιλαμβάνουν ένα μικρό back-story, το οποίο όμως θα δείτε μόνο αν επιλέξετε έναν από τέσσερις συγκεκριμένους χαρακτήρες. Το survival mode με τα συνεχόμενα κύματα εχθρών διατηρεί το κλασσικό του feeling, με την προσθήκη του exfil να σας δίνει τη δυνατότητα να δραπετεύσετε με ότι έχετε κερδίσει. Επίσης, μπορείτε πλέον να κάνετε save στον γύρο που βρίσκεστε, με το load να σας βγάζει στην αρχή του. Μία πραγματικά υπερπολύτιμη προσθήκη στο grind που θα κληθείτε να κάνετε. Το σύστημα εκμάθησης νέων abilities είναι ένα μικρό μπέρδεμα. Ουσιαστικά απομονώνετε την ικανότητα που θέλετε να αποκτήσετε και το game σας δίνει ένα set με οbjectives που πρέπει να ολοκληρώσετε.

Ύστερα επιλέγετε ένα μεγάλο και μικρό bonus που έχετε ενεργά. Ο χαμός ξεκινάει στα extra bonuses που κερδίζετε από τους κουλοχέρηδες με τα credits που σας δίνουν οι μάχες ή από αυτά που είναι προεπιλεγμένα στα loadouts. Είναι πραγματικά άπειρα. Μετά σειρά παίρνουν τα perks που μπορείτε να κάνετε craft, αλλά και τα όπλα που έχουν tiers στo κάθε upgrade. Βάλτε και τα armor caches, τα mystery boxes και τις πύλες τηλεμεταφοράς και νομίζω έχετε αρκετά για να χάσετε τη μπάλα. Εγώ πάντως την έχασα. Για κάποιον που δεν έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στο παρόν mode, μπορώ να πω με ασφάλεια πως είναι η τέλεια διέξοδος από το Multiplayer και ειδικότερα αν έχεις έναν φίλο στο σπίτι, είναι η τέλεια δικαιολογία για μία ανελέητη κόντρα στο ποιος θα επιβιώσει περισσότερους γύρους.

Συνολικά, η εμπειρία του “Call of Duty: Black Ops 6” μου άφησε μία πραγματική ικανοποίηση, με ένα Campaign που έχει στιβαρό story-telling, καλογραμμένους χαρακτήρες, εντυπωσιακές σκηνές και απρόβλεπτα twists. Είναι το focus point που επεχείρησε η Activision να στηρίξει και το πέτυχε. Κράτησε την άρτια ποιότητα σχεδιασμού στα γραφικά και στον ηχητικό τομέα και εξέπληξε τους πάντες με ένα πολύ δυναμικό comeback ύστερα από το κάζο του “Modern Warfare III”. Aν θέλετε να βγάλετε από μέσα σας τον Sylvester Stallone στο “Demolition Man” ή τον Dwayne Johnson στο “Fast & Furious”, μη ψάξετε αλλού.

Ευχαριστούμε θερμά την AVE Tech για την παραχώρηση του key code για τις ανάγκες του review.