Μια ιστορία μυθοπλασίας που διαδραματίζεται τον Μεσαίωνα, με γενναίους στρατιώτες, έτοιμους να θυσιαστούν για το καλό της ανθρωπότητας, ερχόμενοι αντιμέτωποι με δράκους και άλλα μυθικά πλάσματα. Μια θεματολογία στα όρια του κλισέ, που όμως θα μας ελκύει πάντα το ενδιαφέρον. Πάντα θα είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε μια ιστορία ηρωισμού, για τη μάχη του καλού απέναντι στο κακό. Για τη μάχη για επιβίωση του ανθρώπου. Για τη μάχη του «διαλεχτού» απέναντι σε διαπλεκόμενους που σφετερίζονται την εξουσία. Και πάντα σε αυτή την ιστορία θα υπάρχουν θυσίες. Θυσίες απαραίτητες για να κατανοήσουμε την δυσκολία της αποστολής και διότι τίποτα μεγάλο δεν θα καταφέρουμε ποτέ χωρίς αυτές.

Μια τέτοια ιστορία μας διηγείται και η Capcom στο τελευταίο πόνημα της, που δεν είναι άλλο από το Dragon’s Dogma II. Το σίκουελ του παιχνιδιού που κυκλοφόρησε το 2012 και έπρεπε να περιμένουμε πάνω από δέκα χρόνια και δυο γενιές κονσολών για το δεύτερο μέρος του. Το παιχνίδι ξεκάνει και με έναν αρκετά ιδιαίτερο τρόπο μας δίνει την δυνατότητα να επιλέξουμε ή να δημιουργήσουμε από το μηδέν (RPG ον) τον χαρακτήρα που θα ελέγχουμε από εδώ και στο εξής. Η ιστορία αρχίζει με τον ήρωα μας να χρησιμοποιείται ως δούλος, έχοντας βρεθεί αιχμάλωτος και χωρίς να θυμάται τι έχει συμβεί. Στην πρώτη ευκαιρία θα αποδράσουμε και το ταξίδι ξεκινά…

Πολλά καλά έχουν ακουστεί για το παιχνίδι, και πολλά αρνητικά επίσης, που αφορούν κυρίως τον τεχνικό τομέα του. Ας μπούμε λοιπόν στο ζουμί χωρίς περεταίρω καθυστερήσεις. Όσοι έχουν ασχοληθεί με το πρώτο μέρος του παιχνιδιού ξέρουν τι να περιμένουν. Το παιχνίδι βαδίζει στα ίδια μονοπάτια, όντας ανώτερο σε όλους τους τομείς. Πολύ ανώτερο θα λέγαμε. Με ένα χάρτη αρκετά μεγάλο, όχι απέραντο, ώστε να χρειαζόμαστε «αιώνες» για να μεταβούμε από το ένα σημείο στο άλλο ή να μας «μπουχτίσει». Τέτοιου μεγέθους όμως ώστε να μπορούμε να θαυμάσουμε τα υπέροχα μεσαιωνικά τοπία, ποικίλα τέρατα και εχθρούς και πόλεις οι οποίες λειτουργούν ως «βάση» μας για την εκκίνηση των αποστολών. Πόλεις που μας δίνουν πέρα από όλα τα άλλα, όπως καταστήματα για εξοπλισμό και όπλα και μια αίσθηση ασφάλειας, βάλσαμο πραγματικό ύστερα από κάθε αγχωτικό ταξίδι μας.

Ταξίδι όχι και τόσο μoναχικό βέβαια, αφού μαζί μας θα έχουμε πάντα τους συντρόφους μας. Τα pawns όπως αναφέρονται στο παιχνίδι. Στο party μας θα μπορούν να υπάρχουν έως και 4 σύντροφοι. Ο ένας από αυτούς θα είναι το side kick μας από την αρχή του παιχνιδιού, ενώ τους υπόλοιπους (και εδώ ξεκινούν οι πρώτες καινοτομίες του τίτλου) θα μπορούμε να τους επιλέγουμε βρίσκοντας τους είτε τυχαία, εν μέσω των ταξιδιών μας, είτε σε συγκεκριμένα σημεία του χάρτη, στα Riftstones όπως ονομάζονται. Που είναι όμως η καινοτομία; Στο ότι τα pawns αυτά μπορεί φυσικά να είναι χαρακτήρες που έχουν δημιουργηθεί από το παιχνίδι, αλλά παίζοντας online θα μπορούμε να «προσλάβουμε» συντρόφους που έχουν δημιουργήσει άλλοι παίκτες. Οι αντίστοιχοι δικοί τους μόνιμοι σύντροφοι. Χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες, θα αναφέρουμε απλά πως αυτοί οι σύντροφοι είναι αρκετά καλύτεροι από τους αντίστοιχους που έχουν φτιαχτεί από το παιχνίδι. Ενώ μπορούν επίσης να μεταφέρουν γνώσεις και εμπειρίες από τον κόσμο που προέρχονται. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μας εντυπωσίασαν ήταν η ιδιαίτερα καλή A.I. τους. Τόσο στο κομμάτι της μάχης, όσο και σε επίπεδο συμβουλών που μας δίνουν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Επίσης πολύ προσεγμένοι είναι και οι τυχαίοι διάλογοι που γίνονται στην ομάδα όσο ταξιδεύουμε, όπου σπάνια θα είναι κοινότυποι και τις περισσότερες φορές θα λαμβάνουν υπόψη πολλούς παράγοντες. Από το σε ποια περιοχή βρισκόμαστε, μέχρι και σχόλια που αφορούν το πώς είναι δομημένη η ομάδα μας, με βάση τα χαρακτηριστικά του κάθε μέλους της.

Τώρα, σε ότι έχει να κάνει με το πώς εξελίσσεται το παιχνίδι, θα πούμε πως όλα γίνονται εντελώς οργανικά. Χωρίς σημάδια στον χάρτη για το που πρέπει να πάμε και χωρίς «οδηγίες χρήσης» για το πώς θα ολοκληρώσουμε τις αποστολές. Τα side quests πολλές φορές θα τα ανακαλύψουμε κατά τύχη, βρίσκοντας έναν NPC οπουδήποτε πάνω στον χάρτη και τα περισσότερα από αυτά έχουν ενδιαφέρον και βάθος. Είναι δεδομένο πως θα ξεφύγουμε από τις κύριες αποστολές, αφού πάντα κάτι θα μας κινεί το ενδιαφέρον και θα θέλουμε να το εξερευνήσουμε. Τα quest που αφορούν την κύρια ιστορία έρχονται όπως είπαμε οργανικά. Κινούνται σε διαφορετικές διακλαδώσεις της ίδιας βασικής ιστορίας και έτσι μπορούμε να δούμε τις διαφορετικές οπτικές και πτυχές της, φτάνοντας μακροπρόθεσμα να ενώσουμε όλα τα κομμάτια του παζλ. Βέβαια δεν μιλάμε για κάτι ιδιαίτερα βαθυστόχαστο, με κρυφά μηνύματα και αλληγορίες. Η ιστορία όπως αναφέραμε στον πρόλογο κινείτε στα όρια του κλισέ, δεν παύει όμως να έχει ενδιαφέρον και να έχει δοθεί μεγάλη προσοχή σε όλους τους χαρακτήρες που συμμετέχουν σε αυτή.

Στα του gameplay τώρα, το παιχνίδι έχει αρκετά καλό σύστημα μάχης, με ποικιλία αφού κατά τη διάρκεια του μπορούμε να αλλάξουμε classes ή Vocations όπως ονομάζονται, κατά το δοκούν. Ανάλογα με το εκάστοτε vocation πρέπει να αλλάζουμε πλήρως την προσέγγιση μας στις μάχες. Με τη δυνατότητα αυτή αποκτάμε μεγαλύτερη ευελιξία στο παιχνίδι, και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε διαφορετικές τακτικές, ανάλογα με τον αντίπαλο, γέρνοντας την πλάστιγγα προς τη μεριά μας. Τεράστια συμμετοχή στις μάχες έχουν και οι σύντροφοι μας βέβαια, οι οποίοι λειτουργούν άψογα και φυσικά υπάρχει διαφορετική προσέγγιση και από αυτούς ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους. Οι μάχες αρχικά φαίνονται αρκετά δύσκολες, πράγμα που όσο προχωράμε στο παιχνίδι αλλάζει. Μαθαίνοντας τους μηχανισμούς, αναβαθμίζοντας και εξοπλίζοντας σωστά τον πρωταγωνιστή μας και χρησιμοποιώντας όλα τα εργαλεία που μας παρέχονται, οι μάχες γίνονται αρκετά βατές. Όχι εύκολες φυσικά. Πάντα πρέπει να παραμένουμε συγκεντρωμένοι, ειδικά όταν χρειάζεται να διανύσουμε μεγάλες αποστάσεις και έτσι μας μένει πάντα ένα αίσθημα ικανοποίησης, χωρίς όμως να χάνουμε ξανά και ξανά από τον ίδιο εχθρό. Η μεγάλη έλλειψη στη μάχη, είναι αυτή του lockαρισματος στον εχθρό. Ένας υποτυπώδης τέτοιος μηχανισμός υπάρχει όταν σηκώνουμε την ασπίδα μας, όμως την πολυτέλεια που έβαλαν στη ζωή μας τα souls παιχνίδια, την ψάχναμε από την αρχή μέχρι το τέλος του παιχνιδιού. Κατά τη διάρκεια των μαχών, θα υπάρξουν αρκετές εντυπωσιακές στιγμές, με τους δημιουργούς του παιχνιδιού να έχουν φτιάξει πολλά διαφορετικά animations, ανάλογα με το ποιον εχθρό πολεμάμε, το που βρισκόμαστε στον χώρο, αλλά και το τι Vocation χρησιμοποιούμε.

Μέχρι εδώ, όλα ωραία, όλα καλά, όμως το νόμισμα έχει κι άλλη μεριά, της δυνάμεως η σκοτεινή πλευρά (που έλεγαν και τα Ημισκούμπρια) στο DD II δεν είναι άλλη από τον τεχνικό τομέα του παιχνιδιού. Οπτικά το παιχνίδι είναι αρκετά καλό, χωρίς να είναι τέλειο. Έχουμε δει σίγουρα πολύ καλύτερες δουλείες σε αυτό το κομμάτι, παρόλα αυτά όλοι οι χαρακτήρες, από τα μυθικά πλάσματα που αντιμετωπίζουμε, μέχρι και τον τελευταίο NPC του παιχνιδιού είναι ιδιαίτερα προσεγμένοι. Σπάνια έως ποτέ θα δούμε κάποιον NPC να μοιάζει με κάποιον άλλον που έχουμε ξαναδεί. Επίσης το εικαστικό κομμάτι του παιχνιδιού και η γενικότερη αισθητική του, είναι στο στυλ και το ύφος που αρμόζει. Από την αρχή έως το τέλος του, μπαίνεις μέσα στο παιχνίδι για τα καλά, χωρίς τίποτα να μοιάζει παράταιρο και χωρίς νόημα. Σε ότι αφορά την απόδοση του παιχνιδιού όμως, τα πράγματα είναι απογοητευτικά. Το παιχνίδι τρέχει στα 30fps και πολλές είναι οι φορές που δυσκολεύεται να πιάσει ακόμα και αυτά. Σίγουρα περιμέναμε πολλά περισσότερα πράγματα από την Capcom σε αυτόν τον τομέα, αφού μιλάμε για μια τεράστια παραγωγή και σίγουρα ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς που διανύουμε.

Κάτι άλλο που έχει συζητηθεί αρνητικά για το παιχνίδι είναι η ύπαρξη microtransactios. Είμαστε 100% αντίθετοι με αυτή την πολιτική, κυρίως όταν μιλάμε για single player τέτοιου βεληνεκούς και με αυτή την αρχική τιμή. Προς υπεράσπιση του παιχνιδιού πάντως, να αναφέρουμε πως η παρουσία των microtransaction είναι πολύ διακριτική, σχεδόν ανύπαρκτη αν δεν τα ψάξουμε εμείς οι ίδιοι. Ποτέ δεν θα εμφανιστεί στην οθόνη μας κάποια πρόταση για συναλλαγή, παρά μόνο αν μπούμε στο ηλεκτρονικό κατάστημα από την αρχική σελίδα του παιχνιδιού. Τα πράγματα που προσφέρονται προς αγορά δεν βοηθάνε ιδιαίτερα, ούτε είναι απαραίτητα για να βελτιωθεί η εμπειρία μας. Αντίθετα ο,τι μπορείς να αγοράσεις από το store δίνεται μέσα στο παιχνίδι σε αρκετή ποσότητα ώστε να μην μας λείψει. Προσωπική μας θέση είναι πως δεν είναι ανάγκη να αγοραστεί τίποτα. Όχι μόνο είναι αχρείαστο, αλλά περισσότερο θα αλλοιωθεί η εμπειρία μας, παρά θα βελτιωθεί.

Η μουσική είναι ακριβώς εκεί που απαιτεί η περίσταση. Κάποιες στιγμές επική, κατά τη διάρκεια των μαχών πιο γρήγορη, ενώ σε καταστάσεις που πρέπει να ακολουθήσουμε μια πιο stealth προσέγγιση, γίνεται πιο ήπια και αγωνιώδης. Μιας που αναφερθήκαμε στο stealth στοιχείο, να πούμε και εδώ ένα αρνητικό, το οποίο έχει να κάνει με την A.I. των εχθρών μας σε αυτές τις καταστάσεις. Ενώ λοιπόν στις μάχες, οι εχθροί λειτουργούν άψογα, στις stealth αποστολές, μπορεί να περάσουμε ακριβώς μπροστά τους και να μην αντιδράσουν καθόλου, πράγμα που χαλάει κομμάτι την γενική αληθοφάνεια που υπάρχει στο παιχνίδι.

Συνοψίζοντας, το Dragon’s Dogma είναι ένα εντυπωσιακό παιχνίδι με βάθος. Με έναν κόσμο μεγάλο, γεμάτο ζωή και όχι “κουφιό” όπως πολλά open world της εποχής. Η διαδραστικότητά του είναι στο υψηλότερο επίπεδο και αισθάνεσαι πως είσαι μέρος ενός κόσμου που κινείται ακόμα και όταν δεν βρίσκεσαι εκεί. Η Capcom δεν αρκέστηκε απλά στο να “βάλει τικ” σε όλα τα κουτάκια, αλλά προσπάθησε να φτιάξει κάτι βαθύτερο, πράγμα που σε μεγάλο βαθμό πέτυχε. Τροχοπαίδι στην προσπάθει αυτή αποτελεί η απόδοση του παιχνιδιού. Θα του άρμοζε κάτι πολύ καλύτερο και θα το “εκτόξευε” δίπλα στα μεγαλύτερα παιχνίδια στην ιστορία του gaming.

Το Dragon’s Dogma II κυκλοφόρησε στις 22 Μαρτίου 2024 από την Capcom και είναι διαθέσιμο για PlayStation 5, Xbox Series X|S και PC. Το review βασίστηκε στην PS5 έκδοση του παιχνιδιού.

Ευχαριστούμε την CD Media για την παραχώρηση του key code για τις ανάγκες του review.